Heeft u een vraag en bent u op zoek naar informatie, kijk dan hier. De leden van Uw Bemiddelaars posten hier interessante blogs over hun ervaringen, nieuwtjes en juridische ontwikkelingen binnen hun expertise.
Over het algemeen wordt aangenomen dat kinderen een band hebben met beide ouders, alleen is dit niet altijd zo en kan het bij een echtscheiding of relatiebreuk om uiteenlopende redenen serieus verkeerd lopen.
Alleen mag men er niet zomaar van uitgaan dat de reden waarom kinderen één van hun ouders niet meer (willen) zien, uitsluitend te wijten is aan de ex-partner.
De ene ouder probeert bewust of onbewust het kind zodanig te beïnvloeden dat de band met de andere ouder verbroken wordt. In sommige gevallen kan het om een echte hersenspoeling gaan, maar ook om regelmatige, subtielere vormen van beïnvloeding.
Onderstaande voorbeelden van fout gedrag kunnen aan de oorzaak liggen van PAS:
- telkens een excuus bedenken (is ziek, enz.) op de dag dat de andere ouder het kind bij zich hoort te hebben;
- na ieder bezoek aan de andere ouder wordt het kind onderworpen aan een kruisverhoor (wat heb je gedaan, wat heeft men gezegd, …);
- de ene ouder laat het kind denken dat de andere ouder gevaarlijk is;
- de ene ouder ziet het nut van de andere ouder niet in;
- de ene ouder laat het kind beslissen wanneer en of het de andere ouder wil zien;
- de ene ouder overdrijft over de gebreken van de andere ouder;
- alles wat de ene ouder doet is slecht, ook hobby’s , diens vrienden en diens werk;
- berichten, pakjes, … worden niet aan het kind gegeven;
- de ene ouder maakt over de andere ouder insinuaties in verband met incest en/of mishandeling;
- de ene ouder belt het kind constant wanneer deze bij de andere ouder is;
Het kind wordt zodanig beïnvloed dat het zelf gaat geloven dat de andere ouder slecht is. Het kind zal als gevolg hiervan zich zelf negatief beginnen uitspreken over de andere ouder.
Bij een kind kan je PAS herkennen aan het volgend gedrag:
- Het kind weigert contact met de andere ouder;
- Het kind laat openlijk haat en woede zien ten opzichte van de andere ouder, zonder dat die gevoelens gebaseerd zijn op persoonlijke ervaringen met die ouder;
- Het kind gebruikt onduidelijke argumenten hieromtrent;
- Het kind praat openlijk over wat de andere ouder in zijn ogen fout doet;
- Het kind praat alleen positief over de ouder bij wie het verblijft;
- Het kind herhaalt vaak en lijkt “voorgeprogrammeerde” zinnen te gebruiken;
- Het kind vertelt onsamenhangende verhalen;
- Het kind kan zich niets positiefs herinneren over de andere ouder;
- Het kind haat niet alleen de andere ouder, maar ook diens vrienden, omgeving, werk, hobby’s en alles wat maar in verband gebracht kan worden met deze ouder.
Er wordt in het overgrote deel van de gevallen gesteld dat de moeder aan de basis ligt van deze ouderverstoting, hoewel hier heel voorzichtig mee dient te worden omgegaan. Het is niet omdat in 90 % van de gevallen het de moeder blijkt te zijn, dat dit dan maar vanzelfsprekend ook zo is.
Er kunnen tal van redenen aan de oorzaak liggen waarom een kind het contact met de andere ouder niet meer ziet zitten, soms zelfs niet ouderlijk gebonden.
Het kind kan het evenwel ook beu zijn om in de vuurlinie te liggen en voelt zich het middelpunt (vaak ook de schuldige, de boodschapper, …) in de ouderlijke conflicten en kiest uit een soort van eigen beschermingsdrang voor één kant.
Soms is het ook de andere ouder die de verstoting veroorzaakt. Emotionele kindermishandeling bijvoorbeeld, een vorm van mishandeling waar maar al te vaak licht wordt overgegaan. Bvb. men werkt tal van persoonlijke gevoelens en wrok al dan niet jegens de ex-partner op het kind uit,…
Het kind weet niet waar terecht of ouders zijn zo doordrongen door de eigen conflicten dat ze de signalen niet (h)erkennen en het kind zoekt een uit- (vlucht-)weg en wil rust.
Veel belangrijker dan met de vinger te wijzen van wie nu wel en al dan niet de schuldige is, dient in de eerste plaats naar het welzijn van het kind te worden gekeken en duidelijk te worden gemaakt dat het kind niet aan de oorzaak ligt van de echtelijke problemen en al zeker niet de schuldige is.
Bemiddeling kan zeker een oplossing bieden om als ouders terug in communicatie te treden, de negatieve gevoelens jegens elkaar een plaats te kunnen geven en een oplossing te zoeken.
Vaak is de negatieve spiraal zo enorm dat men zelf moeilijk nog in een oplossing kan of wil geloven of er geen moeite meer voor wil doen en men maar laat betijen.
Het conflict een plaats geven, misschien gewoon luisteren naar wat de andere nu echt denkt en voelt en dit in aanwezigheid van een bemiddelaar in een beschermde omgeving, kan al een eerste stap zijn in de goede richting. Niet alleen voor het kind maar ook voor de ouders zelf.
Een geleidelijke herneming van het contact, onder begeleiding van daarvoor opgeleide specialisten, kan de band met het kind weer aanzwengelen en het kind weer de kans geven met beide ouders stap voor stap een hechte vertrouwensrelatie op te bouwen …
Als ouder dient men hier de volledige verantwoordelijkheid te dragen om het tenminste voor het kind, maar ook voor zichzelf, te proberen.
